Tesbihi abartıyorsunuz, alt tarafı boncuk demeyin. Tesbihiyle konuşan çok tanıdığım var. Elindeki boncuktan öte zikir taneleri olunca, dertleşiyor insan. Allahü tealayı zikrederken, dua ederken, mutluyken, hüzünlüyken yanımızdan ayırmadığımız tesbihlerimiz sırdaşımız oluveriyor.
Tesbihlerin çoğu elimizde dolanırken renk değiştirir. Bazısı koyulaşır, bazısının rengi açılır, bazılarının hareleri değişir… Nedendir bilmem ama ne zaman elime eski bir tesbih alsam yaşanmışlıkları hissederim. Hele bir de usta işi tesbihse bunlar daha bir başka hissettirir. Üretiminden, çekimine yaşanmışlıklarla dolu olur bu tesbihler. İlla piyasada Osmanlı diye dolaşan tesbihler böyle olacak diye bişey yok. Her malzemeden, her zamandan tesbih de bunu hissettirir bize. Ama çok ama az. Bir kuka malzemeden yaptığım tesbihime yazdığım şiiri paylaşmak istiyorum.
Tesbih
Ben ağladıkça, sende mi ağladın?
Gönlümün karanlıklarında mı kaldın?
Düşlerimi sanki elime aldım
Bu dertlerde sen de mi yandın? tesbih…
Beni sanki bir tek sen anlardın
Tanelerini çektikçe, derdimi alırdın
Sen oldun benim dert ortağım
Bunları bilmeden mi yandın? tesbih…
Hep mi hüzün, hiç mi gülmedin?
Yaşadığım hep keder mi sandın?
Sırlarım, dostluğum, dualarım, gençliğim
Heyecan dolu rüyalarımda mı kaldın? tesbih…
Gönlüm dara düşünce, “burası Dünya” derdin
Kederdeyim…, “Allah de” derdin
Sen hep derdin, ben dinlerdim
Ne gülersin? mükafatamı kavuştun? tesbih…
Enes Amca
Birde tesbihin kıymetini bilenlerde aşırı sahiplenme vardır. Tesbihini, tesbihi yapan ustasına bile vermeyenler var. Yapan usta için onur verici bir şey olsa da, bazen arkadaş veya akraba çevresinde gönül kırılmalarına da neden olabiliyor. Dikkat etmek lazım. Böyle birçok hikaye dinledim, fakat başıma gelen bir tanesini anlatmak istiyorum. Yeğenlerimden birine kendi yapımım olan tesbihlerden bir tanesini vermiştim. 2019 yılında bir bayram sabahı, akraba ziyaretinde tesbihini çıkartınca, ortamdakilerin çok dikkatini çekmiş. Çokta tesbihden anlamayan bir akraba olacak ki, bizim yeğenden bu tesbihi kendisine hediye etmesini istemiş. Neden çokta anlamıyor tesbihten diyorum? Yukarda anlattığım nedenlerden dolayı. İnsanın elindeki tesbihi istemek cesaret ister de ondan 🙂 Neyse bizim yeğenin boşluğuna gelmiş ki çok sert tepki verince, iş artık “benden daha mı değerli bu tesbih?” noktasına gelmiş. Tam ortam tatsızlaşacak duruma gelince yaşlılar müdahale etmişte iş tatlıya bağlanmış.
Böyle anılar duymak beni hem mutlu ediyor, hemde duygulandırıyor. Yaşayan tesbih yapmak, sahiplenildiğini görmek, nasıl mutlu etmesin ki insanı.
Dualarda hatırlanmak dileğiyle… Kalın sağlıcakla.
Enes Amca